Ik was nog niet bekend met detacheren tot ik bij buro Nexus terecht kwam. Ik heb vroeger wel via een uitzendbureau gewerkt, maar dat is anders. Wat mij zo aanspreekt aan detacheren, is de vrijheid die je hebt. Je bent niet gelijk gebonden aan één zorginstelling en ik wilde de ruimte hebben om te oriënteren op wat ik leuk vind. Ik werk al 32 jaar in de zorg en begon vast te lopen in de vraag wat ik nu leuk vind. Toen kwam buro Nexus en de kans om in de forensische GGZ te werken op mijn pad. Ik heb al veel ervaring opgedaan in de GGZ, maar nog niet met de forensische doelgroep.
Ik had via LinkedIn een oproep gedaan en werd vervolgens door een van de Talent Masters van buro Nexus benaderd. We hebben toen een heel goed en prettig gesprek gehad op het kantoor in Nijmegen. De openheid, de klik die er is en de mogelijkheden die er zijn spreken mij het meeste aan. Ik wilde graag weer iets in GGZ doen, maar wist alleen niet hoe ik dat het beste kon invullen en daar helpen jullie mij heel goed bij.
Ik heb het eerste gedeelte van mijn carrière voornamelijk in de ouderenzorg gewerkt. Al met al heb ik in die jaren van alles meegekregen, ook in de gehandicaptenzorg, ziekenhuizen en de thuiszorg. Hier vond ik de zorgvrager met bijkomende psychiatrische klachten altijd erg interessant. Maar omdat er niet altijd de tools waren en mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd ben ik 2010 de opleiding verpleegkundige niveau 4 gaan doen in de GGZ. Dat is echt een aanrader voor velen. De GGZ is heel dynamisch en geen dag is hetzelfde. Je moet goed kunnen schakelen; het is heel erg breed, je ziet heel veel verschillende dingen. Dat maak het juist zo boeiend.
Ik heb gekozen om via buro Nexus te gaan werken, omdat ik het gevoel had dat ik vastliep. Met detacheren ga je ergens aan het werk en als er dan een keer iets niet goed loopt, heb ik mensen achter me staan die direct met mij meekijken, mij adviseren en ondersteunen. Ik ervaar dat als heel prettig.
Mijn huidige project in een TBS kliniek, waar ik werk als sociotherapeute, loopt erg goed en ik krijg daar genoeg mogelijkheden aangeboden om verder te ontwikkelen. Als verpleegkundige ben ik verantwoordelijk voor het uitvoeren van verpleegtechnische aspecten van het werk. Denk hierbij aan wonden verzorgen, medicatie verstrekken, injecteren en contacten met de huisarts. Daarnaast ben ik nu bezig met de cursus voor de verpleegkundige dienst. De verpleegkundige dienst begeleidt ook cliënten op de afdeling en voert gesprekken, naast de zojuist genoemde verpleegkundige taken. Ik kijk ernaar uit om dit te kunnen gaan combineren.
Dat is afhankelijk van op wat voor afdeling je staat. Je hebt namelijk opname- en behandelafdelingen. Buiten de kliniek heb je ook nog resocialisatieafdelingen. Op die afdelingen is het vaak wat rustiger voor mij als zorgverlener omdat de cliënten al toe werken naar zelfstandigheid. Ik werk het liefste op de behandelafdelingen, daar voer je veel gespreken maar kan ik me ook bezig houden met de verpleegkundige handelingen. Gedurende dag begeleid je mensen onder andere naar of tijdens hun werk en de dagbesteding. Ook volg ik momenteel wat korte cursussen om mee te gaan op verlof. Die zijn nodig om de veiligheid te kunnen waarborgen buiten de kliniek.
Op de behandelafdeling voor ongewenste vreemdelingen werk ik het liefst. Dit zijn mensen die als vreemdeling in Nederland verbleven en een delict hebben gepleegd. In het begin had ik moeite met de term ‘ongewenste vreemdeling’. Ze worden al als ongewenst gezien en dat wordt het met het woord ‘vreemdeling’ nog extra benadrukt, dit terwijl deze mensen psychiatrische kwetsbaar zijn. Veel van deze cliënten hebben een psychotische stoornis wat vaak de oorzaak van het delict is geweest. Ze hebben heel weinig perspectief omdat ze na de opname direct terug naar hun land van herkomst moeten of naar een long-stay TBS kliniek gaan. Het land van herkomst weigert deze mensen vaak ook, omdat ze niet de faciliteiten hebben om deze mensen op te kunnen vangen. Ze hebben dus eigenlijk heel weinig keuzes. Mijn doel is om hen ondanks dat toch nog kwaliteit van leven te bieden. Ik geloof dat je de mens en het delict hebt en dit los van elkaar moet zien. Ieder mens heeft een goede en slechte kant. Bij de een is de slechte kant extremer, maar er zit nog steeds een mens achter die gevormd is door zijn soms ook gruwelijke verleden en daar wordt vaak niet bij stilgestaan. Ik probeer dat onderscheid te maken door in eerste instantie toch de mens te zien en niet meteen de crimineel. Dat doe ik door in de eerste maanden niet iemands dossier helemaal door te nemen, omdat ik eerst de persoon wil leren kennen, voordat ik weet wat voor nare dingen hij of zij heeft gedaan. Deze mensen moeten uiteindelijk zelf leren leven met de kwaliteit van leven die ze nog wel hebben, wanneer ze tot het besef komen welk delict ze zijn begaan terwijl ze dat niet met hun volle verstand deden.
Nee hoor. Ik heb vijf jaar op een HIC-afdeling (opname afdeling in de GGZ) gewerkt en daar komen mensen met de meest uiteenlopende psychische klachten binnen in zijn hefstigste vorm. Dat vond ik heel leuk! Na een incident heb ik een uitstap terug naar de thuiszorg gemaakt, maar dat was niet de oplossing want na twee maanden wilde ik weer terug naar de psychiatrie!
Wat ik nu doe vind ik heel leuk en kan ik zeker nog wel een aantal jaar doen, maar ik zou uiteindelijk mensen met een psychische achtergrond die zelfstandig wonen willen gaan begeleiden. Dat lijkt me interessant, omdat je een andere band opbouwt met iemand. Bijvoorbeeld in een FACT-team de begeleiding voor iemand thuis verzorgen, zodat je dan iemand in zijn eigen omgeving zorg biedt i.p.v. in een instelling.
Ik werk al zo’n 32 jaar in de zorg, maar de ervaringen op de HIC springen daar dan toch bovenuit. Het dynamische dat geen dag hetzelfde is, ervaar je daar nog meer. Het ene moment zit je rustig met iemand in gesprek en vijf minuten later loopt de spanning bij een andere client heel hoog op. Ik vind die uitdaging heel interessant! Echter, ik word nu ook een dagje ouder dus laat het graag aan de jongere collega’s over. Het was wel een hele leerzame ervaring en als je over psychiatrie iets wil leren, is een HIC-afdeling dé plek waar je moet zijn. Daar zie en leer je echt alles.
Nee, liever niet nee. Om door de te groeien naar het de begeleiding thuis geven zou ik een cursus in de psychologie kunnen doen in mijn eigen tijd om nog meer de diepte in te gaan. Werken binnen de psychiatrie is echt leuk werk. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar waardering krijg je in hele kleine dingen. Iemand die nooit iets tegen je zegt en ineens wel contact zoekt en het gesprek met je aan wil gaan. Of iemand die zijn excuses ineens aanbiedt na een incident, waardoor het contact veel hechter wordt. De tijd die je investeert in het maken van een connectie met de mensen loont uiteindelijk altijd.
Morgen een nieuwe uitdaging.
Zo snel kan het gaan bij buro Nexus.
Wanneer kom jij langs?
